Wie heeft niet het afgelopen jaar de discussies gehoord over de toetreding van Turkije tot de Europese Unie. En over één van de grote struikelblokken: de Turkse ontkenning van de volkerenmoord op de Armeniërs in 1916. Het is merkwaardig om te zien hoe een toch redelijk modern land als Turkije, een deel van haar verleden zo wegdrukt. Toch zal eenieder die deze reis gemaakt heeft alleen maar meer onder de indruk van het verhaal zijn: deze reis voert namelijk door het gebied dat je Groot-Armenië zou kunnen noemen. Eens werd dit hele gebied, hedendaags Armenië, Noord-Iran en Oost-Turkije inderdaad bevolkt door Armeniërs, waar nu nog alle kerken en kloosters van getuigen die je in dit hele gebied tegenkomt. Dit belooft dus een bijzondere cultuurreis te worden.
De reis start in het huidige Armenië, een voormalige sovjetrepubliek. De aangename hoofdstad Yerevan toont nog veel trekken van het recente sovjetverleden, maar is vooral naar de toekomst gericht, en op de eigen cultuur en geschiedenis. Daar getuigen de nodige monumenten van. Een verplicht nummer in Yerevan is het museum gewijd aan de Armeense taal: hier herbergt zich de kern van het Armeense bewustzijn: de taal en zijn schrift. Veel Armeniërs leven in een diaspora verspreid over de gehele wereld, maar worden altijd nog samengebonden door de taal.
Een ander wezenskenmerk is het geloof: in 2001 vierde het land dat het zeventienhonderd jaar geleden de eerste Christelijke staat was, nog voor het Romeinse Rijk dus. Tot slot is de Armeense ziel verbonden aan de berg Ararat. In haar hoogtijdagen strekte de Armeense staat zich om deze enorme berg uit. Nu ligt de Ararat in Turkije, en om daar te komen, daar waar eens de Armeense hoofdstad Ani lag, moet je nu via Iran reizen. De grenzen tussen Turkije en Armenië zijn immers nog steeds gesloten, zeer symbolisch, en dat zal nog wel een tijdje zo blijven.
Treed in de voetsporen van Frank Westerman (schrijver van het boek Ararat), en bekijk net als hij de berg Ararat van alle kanten!